In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik van verloskundige naar moedercoach ging. Mijn eigen weg naar het moederschap was niet vanzelfsprekend. Vandaag neem ik je mee in mijn persoonlijke verhaal.
De wens om moeder te worden
Als kind wist ik één ding zeker: later wil ik moeder worden! Ik had een heel helder beeld voor me. Ik zag mezelf met een klein baby'tje in mijn armen, ik droomde over hoe ik mijn kind zou opvoeden, hoe ik het zou knuffelen, troosten en liefhebben. Het moederschap voelde voor mij als iets natuurlijks, iets dat bij mij hoorde.
Toen ik een paar jaar als verloskundige aan het werk was, voelde het voor ons dat wij er klaar voor waren. Hoe bijzonder zou het zijn om zelf een kindje te mogen verwelkomen?
De vreugde van een eerste zwangerschap
Al snel was ik zwanger. En wát voelde ik mij zwanger! De misselijkheid was zwaar, maar het idee dat er een klein mensje in mij groeide, maakte alles goed. Ik vond het magisch en voelde me ontzettend dankbaar. Iedere moeder zal het met me eens zijn: vanaf het moment dat je beseft dat je zwanger bent, zie je je toekomst anders voor je. Je gaat dromen, plannen maken en voorstellen hoe het zal zijn om je kindje in je armen te houden.
De eerste klap: een miskraam
En toen ging het mis. Bij acht weken kreeg ik bloedverlies. Ik voelde de spanning in heel mijn lijf toen ik de echo liet maken. Ik hoopte dat het niets zou zijn, maar diep van binnen voelde ik al dat het mis was. Mijn angst werd bevestigd: het hartje van ons kindje was al ruim een week gestopt met kloppen. De klap was enorm. De vreugde, de dromen, de toekomst die ik voor me zag – in één klap leek het weg.
Ik probeerde het rationeel te benaderen. Als verloskundige wist ik dat 10% van de zwangerschappen in dit stadium eindigt in een miskraam. Ik hield me vast aan de gedachte dat dit betekende dat er misschien iets niet goed was met het kindje, maar dat maakte de pijn niet minder. Dit was mijn kindje. Dit was mijn droom. En nu was het weg.
Opnieuw hoop... en opnieuw verlies
Toch bleef ik hoop houden. Na een jaar was ik opnieuw zwanger. Wat waren wij blij! Ik had vertrouwen, voelde mij op en top zwanger, maar tegelijkertijd voelde ik de onrust.
Helaas ging het opnieuw mis, weer rond de acht weken. Het vertrouwen in mijn lichaam begon te wankelen. Waarom gebeurde dit? Was er iets mis met mij? Maar toch bleef ik positief. Ik wilde moeder worden en ik geloofde dat het me zou lukken.
Kort daarna werd ik weer zwanger. Dit moest het moment zijn, toch? Maar ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam, dit keer bij ruim zeven weken.
Het vertrouwen in mijn lichaam was compleet weg.
Ik was boos, verdrietig en gefrustreerd. Waarom kon mijn lichaam niet doen wat het zou moeten doen? Waarom lukte het anderen wel en mij niet? Het voelde alsof ik faalde. Ik worstelde met mijn gevoelens, probeerde ze te rationaliseren, maar diep van binnen voelde ik de wanhoop groeien.
De diagnose: eindelijk een antwoord
Na medisch onderzoek kwam eindelijk een antwoord: ik had het antifosfolipiden-syndroom. Een afwijking in mijn bloed waardoor een foetus als vreemd ‘materiaal’ werd gezien en er een grote kans is dat het zou worden afgestoten. Er is hier een behandeling voor: met bloedverdunners zou mijn kans om zwanger te blijven aanzienlijk groter zijn. Maar tegen die tijd was mijn hoop vervlogen. Ik had mijn droom om moeder te worden opgegeven.
Vluchten in mijn carrière
In plaats daarvan besloot ik me volledig te focussen op mijn carrière. Ik startte met de masteropleiding tot physician assistant, een opleiding die de kennis in mijn vak naar een nog hoger niveau zou tillen.
Tijdens deze opleiding leerde ik een bijzonder persoon kennen: mijn lieve maatje I. Samen gingen we op buitenlandstage naar IJsland, een ervaring die ons dichter bij elkaar bracht. Tijdens die reis voerden we diepe, openhartige gesprekken.
De confrontatie met mijn diepste angst voor een nieuwe zwangerschap
Mijn maatje bleek ongewenst kinderloos te zijn, het verdriet hierover was nog altijd voelbaar voor haar. Onze gesprekken raakten me op een manier die ik niet had verwacht. Ze hielden me een spiegel voor. Door met haar te praten, ontdekte ik dat mijn grootste belemmering niet alleen het medische probleem was, maar ook de diepgewortelde angst in mijn lichaam. Angst om weer teleurgesteld te worden. Angst voor opnieuw dat rauwe verdriet. Angst om de hoop te voelen en die weer kwijt te raken.
Dat besef veranderde alles.
Het was niet alleen mijn lichaam dat tegenwerkte, maar ook mijn overtuigingen, mijn angst en mijn gebrek aan vertrouwen in mezelf.
Het begin van een nieuwe reis
Dit inzicht was het begin van een nieuwe reis. Een reis waarin ik niet alleen leerde om fysiek beter voor mezelf te zorgen, maar ook emotioneel. Waarin ik leerde dat vertrouwen en overgave net zo belangrijk zijn als medische oplossingen.
Dit verhaal is niet alleen het verhaal van mijn verliezen, maar ook van mijn groei. Het laat me zien hoe diep emoties verankerd kunnen zitten in ons lichaam, hoe angst ons kan weerhouden van wat we het liefste willen. En hoe belangrijk het is om die angst onder ogen te zien, te verwerken en los te laten.
Jij bent niet alleen
Deze gebeurtenissen leerden me niet alleen hoe diep angst geworteld kan zitten, maar ook hoe krachtig wij als vrouwen zijn als we leren onszelf en ons lichaam weer te vertrouwen. Dit besef vormt de kern van mijn werk als moedercoach bij Lief Begin.
Voel jij angst of onzekerheid rondom je bevalling, een eventuele volgende zwangerschap of na een verlieservaring? Weet dat je er niet alleen voor staat. Ik ondersteun vrouwen zoals jij om weer rust en vertrouwen te voelen, in hun lichaam en in de weg vooruit. Jij mag deze stap zetten, in jouw tempo. Voel je welkom om contact op te nemen – ik sta voor je klaar.
PS Op de foto staat het beeld dat voor het universiteitsziekenhuis 'Landspítali' in Reykjavik staat, genomen tijdens mijn reis naar IJsland in 2014
Reactie plaatsen
Reacties